üniversite okurken çalışmak

memursanız hocalar kolaylık tanıyor. tabi ibnelik yapan da oluyor orası ayrı mevzu.

bir nevi hayatı öğrenerek yaşamak 12 yasındasın hele birde ailenden uzakdasın yurtta kalıyorsun para yollayanın yok sınıfında etkinlik yapılır sen sessizce beklersin boynun bükük. sonra başlarsın iş aramaya garsonluga başlarsın iş bitiminde paranı alınca dünya daha bi güzel gözükür ertesi gün okula gidince başın dik özgüven tavan yapmış beni de yaz lan bende geliyorum.

bu başlığın bu kadar boş olması canımı sıkıyo.

zordur öyle herkes yapamaz. gençliğinin baharında, yaşıtlarının caddelerde fink atarken senin çalışmak zorunda olman yakar kavurur insanın içini. ama sen dik tut başını, bizi buna zorlayan sistemin ırzına tüküreyim.

Bir süre sonra çalışırken okumaya çalışmak şeklinde evriliyor. Çalışıyorum ve fırsatım olursa okumaya çalışıyorum. Okula gitmem gerek fakat çalışamazsam kyk kirama bile yetmiyor eğer çalışırsam derste uyukluyorum. PART time çalışmak karnımızı doyurmaya yetmiyor.

çok leş gibi bir mevzu. hayatsızlığın dibi resmen. ne okuldan ne de hayattan verim alabiliyorsun. çalışsan dert çalışmasan daha dert. neyse bu konu adına çok doluyum yazarsam duramam şimdi

Üniversitedeyken okulum ve evim arası toplu taşımayla trafiğe bağlı olarak 2-3 saat sürüyordu. Üniversite son sınıfta hem çalışıyodum, hem okula gidiyordum, hem staja gidiyordum. Bi dönem iş yerinde öyle çok yoğunluk oldu ki gece 12 ye kadar mesai yapıyoduk, sabah 5 te kalkıp hazırlanıp sabah derslerine gidiyordum, çıkışta yine işe gidiyodum. Çok şükür okuldan da kurtuldum işten de 🥳

hayatımı sikti umarım kimse yaşamak zorunda kalmaz

Okurken çalışmak vs çalışırken okumak …bu versusu her türlü çalışırken okumak alır arkadaşlar. İşi okula göre ayarlayabiliyorsun da okulu işe göre olmuyor. Ama ikisi de her türlü zor. Allah kolaylık versin diyorum.

Daha çok çalışırken okumak gibi bir şey oluyor 🥺

(bkz: çalışırken üniversite okumak) Bu ara hayallerini kurduğum bir şey. Okumak istediğim bir bölüm var ama bölüm benim alanımdan bile değil, zaten şuan bulacağım çalışacağım işlerle de olmaz onu okumak. Yani çok uzak bir hayal ama hayalini kurması bile güzel. Ben doymadım üniversite hayatına. Nasip olsa keşke. Gerçi bir yandan da diyorum kaç yaşına geldin, senin yaşıtların evleniyor çocuk yapıyor sen hala üniversite okumayı hayal ediyorsun. Hem de içimden öyle geliyor ne yapayım.

bunu yapmayı denicem bakalım. çünkü ben kaşınıyorum rahatlık götüme batıyor.

Tam olarak ‘gözünün feri sönmüş’ lafını yaşıyorsunuz. Mecbur değilseniz tavsiye etmem. Hem kendi hayatınıza zaman kalmıyor, hem iş, okul, dersler falan çok yorucu oluyor. Düşünülenden çok daha zorlayıcı, bıktırıcı ve yorucu bir süreç.

ikisi aynı anda olmuyor. oluyor ama olmuyor yani. denendi onaylandı. hayatınızı siktirtmeye çok niyetiniz varsa deneyebilirsiniz tabii. ben ayakta uyumayı öğrenmiştim bu rutin içinde ecelim sikişirken. umarım kimse böyle bir rutine mecbur kalmaz.

İşe gidince okula zaman ayıramıyorsun okula gidince de parasız kalıyorsun sonra bi bakıyosun derslerden kalmışsın okul uzamış

Yüksek lisans dönemim bu şekilde geçmişti, ki bilirsiniz yüksek lisansta lisansa göre daha az süreyle okula ve staja gidersiniz (benim haftanın 2 gününü ayırmam gerekiyordu). Buna rağmen hayatımın en bunaltıcı 1 yılını o dönemde geçirmiştim. Maddi durum el veriyorsa okul ve işi kesinlikle aynı döneme denk getirmemek gerekiyor, hem mental hem fiziki olarak olarak çok yoruyor ve insanın içindeki o minnacık okuma hevesi bile köreliyor böyle olunca.

Çevremde herkes okurken çalış okurken çalış diyip duruyor. Hem merkezde oturup, yarım saat otobüs durağına yürüyüp, 1,5 saat yol çekip bir de üstüne ders dinleyip aynı şekilde geri dönüyorum. Bir de gelmisler bana "beğn senin yerinde olsagmm sabah okula gider gece de çalışırdim" diyolar. İçimden "SİKTİR GİT" diye küfür ediyorum şu cümleleri duyunca. Ayrıca zaten çalışıyorum, evet az da olsa kendime yetecek miktarda para kazanıyorum. Yok neymiş "ikisini de aynı anda yürüt" falan filan .d yapmıyorum kardeşim var mı ötesi. Yeterince okul yoruyor zaten niye kendime eziyet ediyim. (bkz: akıl veren herkesin hiç bir şey yapmamasi)

cepte para yok. oradan buradan kısa kısa sadece temel ihtiyaçlarımı karşılayabiliyorum. hatta bazen onı da karşılayamayıp aç gezdiğim oluyor. deneyeceğim. çok bunalırsam işi bırakma seçeneğim de var ama yaşam kalitesizliği artık boğuyor.

hem okuyup hem çalışıp hem staj yapıp hem de arkadaşlarıma zaman ayırabiliyordum. işin sonunda kendinize vaktiniz kalmıyor. ruhsal olarak çok kalabalık oluyorsunuz ve yalnız. pişman mısın diye soracak olursanız da hayır. tempolu olan hayat mücadelemde çoğu derslerden hep yüksek notlar alan biri olmak benim için çok gurur vericiydi. bunu da biraz acı eşiğimin yüksek olmasına borçluyum. covidden yerlerde sürünürken 2 gün çalışmış insanım. öldürmeyen acı süründürüyormuş harbiden :/